Ne yapsan da geçmez yalnızlık hissi.
Yazsan da çizsen de, içsen de, ölsen de yanlız ölürsün, pardon yalnız.
Yalnızlığın ortasında ayakta dikilmiş ve dikkat çeken kocaman bir "L" harfi gibi.
Yalınayak, başıkabak kavak ağaçları.
Bizim gibi gezentilerin toprağa dikilmiş halleridir o harf, hepsi bu.
Büyütülecek bir durum değil.
Büyüyücek kadar zaten akıllanmadık.
Akıllı olacak kadar okumadık.
Çok okuyabilecek bir kütüphanemiz de zaten hiç olmadı.
Parmaklarım kaleme, dilim mürekkep tadına aç!
Sen hala yazmadın son 11 dakikadır.
11 içindeki dikilen iki yalnız rakam da cabası.
Her yerde yalnızlığı bize anımsatan sokak satıcıları gibi, mazbut, kadirşinas..
Geçenlerde uçakta yalnızlığa uçtuğumuz bir dönemde Einstein'ın son sözleri..
KAHKAHALARLA, (Pardon ben gülemem, en azından 31 yıldır.)
Tebessüm ve beyin duvarlarıma çarpıp durma hali..(4.hal)
" Sevgili Gökoğuz, ikimizin çalışmaları birbirine çok benziyor, ama senin çalışmanın ne olduğunu pek anlayamadım"
Ne bu şimdi?
Einstein'a sevgilerimle..ve gülücük..(Gülüyor)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder