Bu sabah yine kurşunlanarak uyandırıldım.
Beklenmedik bir şekilde olmadı, bekliyordum.
Biraz gergin bir keman sesiyle olsaydı daha hoş olabilirdi.
Delik deşik olsam da ölmeme gibi bir huyum var benim.
Doğudayken tüm arkadaşlarımı bir bir kaybettim,
İşimi kaybettim,
Annemi kaybettim,
Akrabalarımı kaybettim,
Her olayda daha fazla arkadaşımı kaybettim,
Kendimi defalarca kaybettim,
İçimdeki de karnındaki de..Çocuğu kaybettim.
Tutkumu, inancımı, yeteneklerimi de hepsinden sonra kaybettim.
Kimse istemez kaybeden tarafı sanırım,
Ben o tarafta doğuruldum, kalbimin bir kısmını o zaman kaybettim.
Ben yarım olarak dünyaya gelip, birden fazla insana bürünüp gençliğimi kaybettim.
Kaybederken hepsini tek tek kaydettim.
"Tekrar tekrar kaybeder mi insan"diyerek çıkıştım.
Ağzımdan çıkanları da o an kaybettim.
Her gün ve her ay hayat döngüsünden asla şaşmıyor,
Berbat kelimesinin anlamını yitirip havada kaldığı o anları bilmez çocuk.
Dönüyor dönüyor ve tekrar başa sarıyor.
Kainattaki herşeyin sürekli hareket etmesi doğal.
Ama kasetin hep takılması biraz şey sanki. Berbat.
"Vaktidir yaşamanın, yaşamak güzeldir" diye mottoların çıktığı dönemde,
Bu kelimelere haiz olma yitimi de kaybettim.
Yanımda olmayan herkesin güzel anılarında varım sanıyordum ya,
Ben o anıları da kaybettim.
Bir harf yazmanın günah ve yasak olduğu dünyamızda..
Yazmadan, konuşmadan, bakmadan, görmeden ve kokusunu duymadan yaşanır diyenler var.
Benim tarafım sessizlik.
Benim yerim doğurulduğum yer.
Benim gülüşüm, tanrının gökkuşağı.
Diyenlerin, duyanların olmadığı o alan.
Oradayım. Saklanıyorum.
Bekliyorum.
Şimdilik Allaha ısmarladık.
