Anne ve çocuğu şiiri

Nerede benim baş parmağım?
Balabanları kapayan,
Duduklere ses veren,
Ağlayan aç bebeklere emzik olan parmağım..

Ne notaları duydu bu kulak,
Ne çığlıkların üstünü kapattı.
Yorganın sıcak yüzüyle, evladın üşüyen gözlerine "derman ol" dercesine.
Ol dedi.

Çocuk öldü..açtı,üşümüştü
Annesinin çilesini anlatan bir nota henüz bulunmamış,
O acıyı yatıştıran ecza keşfedilmemiş,
Lokman Hekim bile henüz doğmamıştı.
Korkunçtur dönüş sesi dünyanın..

Doğmuş ve erkliğini tamamlamış hiçbir birey,
Kadıncağızın acısını paylaşamamış.
Söylentiye göre;
Gözlerini hiçbir palyaço güldürememiş,
Avuçlarını on binlerce kömür ısıtamamış.
Komşuların taşıdığı bir o kadar kap acılı yemek dahi tesir etmemiş.

Olanlar oldu, insanlığın tanımı değişti.
"Sahip oldukların değil, paylaştıkların kadar hayat"
Annecik o çileyi ne eşe dosta açtı ne aşabildi..
Bir canın göğüs kafesinden göçü,
İki cana mal oldu.

Sesi kısıldı, insana dair tüm duyular kayboldu.
Tek yaptığı yürümek olan annenin önce tek bacağı aksadı,
Sonra göz pınarları kurudu,
Saçları beyazlaşıp döküldü..
Evladının doğum anındaki silüetinde paylaşamadığı hayatından oldu.
Ardında kalan boğuk sesler,
Birkaç kap komşu yemeği ve son söz.
"Keşke ölümü çocukların ulaşamayacağı bir yere kaldırabilseydik"

Baş parmağımdan bir yer koptu.
Kalbime bağlanan damar.
Dalgın uğraşlar, sonsuz kelamlar..
Ne o sözü ne o gözü unuttum vesselam.