Yalnızlık mı tanrıya mahsustur, yanlışlıkmı yaradılana.. hadi sesli düşünelim kahraman..insanlık yalnız yaşamayacak şekilde yaratılmıştır dimi..(zorunluluk hariç). Tanrıya yakarsak kendi ruhundan bizlere verdiği gibi bana yalnızlığından da bir parça vermez mi, parçalara bölünmüş her bir kulunun hücresinde? Tanrının ruhuna sahibiz öyleyse her birimiz içimizde tanrı mıyız?( Panteizm le karıştırılmasın..Panteizm, deizmin sadecebir koludur evrendeki herşeyi maddeyle ilişkilendirirler..Benim fikrim bu kadar ironiyi barındıracak kadar güçsüz olamaz. Olsaydı kendi kendini ipe asardı, anlamsızlaşırdı)..sadece tanrıya daha yakın hissetmek amacım..daha ondan olabilmek..Tam burada "ve yalnızlık sanatının ustasıyız" lafı anlamını yitirmiyormu?..Hayattaki paradoks bu değil mi..hepimiz hamız, aşk ile yanarız..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder